Overheid, media en energiesector maken zich evident schuldig aan nepnieuws over duurzame energie. De in 2030 geplande 21 gigawatt zeewindvermogen zou 75% van het Nederlandse stroomverbruik zijn. Dat klopt als je al die zeewindstroom rechtstreeks kunt verbruiken en je dat vergelijkt met ons huidige stroomverbruik. Maar 21 gigawatt piekvermogen bij windkracht 7 is veel meer dan de 14 gigawatt die we nu gemiddeld nodig hebben, en bij windkracht 1 staan al die zeewindmolens natuurlijk (nagenoeg) stil. Gemiddeld door het jaar leveren ze ongeveer de helft van hun piekvermogen, ruim 10 gigawatt.

Vanwege de grote schommelingen tussen teveel en niks moeten we zeker de helft van al die zeewindstroom opslaan in waterstof. Daarbij gaat zeker de helft van die helft verloren, dus blijft daarvan hooguit een kwart over. We hebben dan ruim 5 gigawatt rechtstreeks plus 2,5 gigawatt via waterstof, samen ruim 7,5 gigawatt. Als we dit alles vergelijken met een geschatte 23 gigawatt gemiddelde vraag in 2030 (veel meer dan nu vanwege elektrische auto’s, warmtepompen en industriële processen) is dat ongeveer 35% en geen 75%.

Kennelijk is het College van Rijksadviseurs zich bewust van dit nepnieuws, gezien hun conclusie dat leveringszekerheid van elektriciteit in 2030 niet meer te garanderen is. Dat lijkt mij in één van de rijkste landen ter wereld een absurd en onaanvaardbaar perspectief. Daar zit je dan met je afgedwongen elektrische auto, warmtepomp en geëlektrificeerde bedrijfsprocessen. Het tot nu toe achterhouden van dit perspectief beschouw ik eveneens als nepnieuws.

Die vlucht gaat naar Pittsburgh, waar onze minister van Klimaat en Energie bij het Global Clean Energy Action Forum met buitenlandse collega’s wil spreken over ‘belangrijke onderwerpen’ als waterstof en bio-energie. Laten dat nou net de minst belangrijke energieonderwerpen zijn, omdat ze allesbehalve ‘clean’ zijn en CO2-uitstoot verhogen in plaats van verlagen. Jetten vlucht voor deze non-issues voor de Algemene Politieke Beschouwingen, toch het belangrijkste debat van het jaar. Die vallen samen met Jettens vlucht naar Pittsburgh.

Er bestond in de rechtspraak al zoiets als minachting voor het Hof, nu bestaat er in de politiek ook minachting voor de volksvertegenwoordiging. Jetten wil de Kamer kennelijk niet te woord staan over torenhoge energieprijzen terwijl er miljardensubsidies vloeien naar buitenlandse energiegiganten zoals Shell, Vattenfall en Orsted, voor waterstoffabrieken, zeewindparken, biomassacentales en CO2-opslaginstallaties waar geen Nederlander beter van wordt.

De ‘grote’ thema’s en afspraken in de wereld blijken steeds bepalender te worden voor ons nationale beleid en uitgavenpatroon. Ministers bestaan het zelfs om te zeggen ‘dat ze niet anders kunnen’. Ik vraag me af waarvoor je dan nog minister bent. Het antwoord op die vraag lijkt mij dat al die grote thema’s en afspraken de mensen die belasting betalen en politici kiezen niet in het nauw zouden mogen drijven. Zeg maar een algemene hardheidsclausule.