Hannes Zacher en Cort Rudolph stellen vast dat meer feitelijke klimaatkennis gemiddeld leidt tot minder klimaatangst, en minder klimaatkennis tot meer klimaatangst. Vervolgens hebben ze onderzocht in welke mate klimaatangst leidt tot positieve dan wel negatieve effecten. Positieve effecten zijn bijvoorbeeld minder autorijden, minder vlees eten en meer huisisolatie. Negatieve effecten zijn bijvoorbeeld depressie, gevoelens van machteloosheid en apathie. Het blijkt dat de negatieve effecten sterker zijn, en dat het aanjagen van klimaatangst contraproductief is.

Dit beantwoordt aan mijn intuïtie en ervaring, en is consistent met het wetenschappelijke gegeven dat angst aanjagen een drogredenering is en geen effectief middel om mensen bijvoorbeeld minder te laten roken. Toch volharden overheden, wetenschappers, journalisten en activisten in angst aanjagen voor klimaatverandering. Dit leidt wel tot meer milieubewustzijn (zeggen dat we moeten verduurzamen), maar niet zozeer tot meer milieubewust gedrag (zelf daadwerkelijk verduurzamen). Zacher en Rudolph geven hier nu de verklaring voor.

In plaats van angst aanjagen kunnen we beter objectieve kennis aanreiken over energie en klimaat. Dan krijgen mensen minder angst en nemen de negatieve effecten van die angst af. Dat is goed voor welzijn en volksgezondheid, en goed voor de natuur. Heel logisch eigenlijk, want we weten allang dat educatie in het algemeen leidt tot meer welzijn en verantwoordelijkheidsbesef. Dat geldt ook voor energie en klimaat, en daar blijf ik mij graag voor inzetten.
https://link.springer.com/article/10.1007/s10584-023-03518-z
https://en.wikipedia.org/wiki/Appeal_to_fear

Klimaatminister Jetten trekt 45 miljoen euro uit voor 3 gigawatt zeezonvermogen in 2030. Dat zijn 7,5 miljoen drijvende zonnepanelen, die ook bij windkracht 12 en met tonnen zoutaanslag en meeuwenpoep goed moeten blijven werken. 2000 hectare zonneparken – zo groot als het Veerse Meer – waaronder zeealgen, -planten, plankton en -dieren geen zonlicht meer krijgen en dus sterven. 7,5 miljoen zonnepanelen in 7 jaar installeren betekent 3000 zonnepanelen per dag. En daar blijft het niet bij volgens TNO, want voor 2050 zouden er nog eens 100 miljoen zonnepanelen bij moeten komen, in totaal goed voor 45 gigawatt op zee.

Daartoe zouden we na 2030 twintig jaar lang 15.000 drijvende zonnepanelen per dag moeten installeren. We zouden dan 30.000 hectare zeewater in duisternis hebben gehuld, vergelijkbaar met ons grootste nationale park de Oosterschelde. Deze milieuramp zou op zonnige zomerse dagen drie maal zoveel stroom opwekken als ons huidige gemiddelde nationale verbruik, en in lange donkere winterweken vrijwel niets. Ik ken geen concreet uitvoerings- en exploitatieplan, en ik kan me ook niet voorstellen hoe dat eruit zou zien.

TNO geeft Jetten politieke rugdekking voor onuitvoerbare klimaatplannen met desastreuse milieuschade, maar is niet democratisch aanspreekbaar op die rugdekking. Het is hoog tijd dat meer burgers en wetenschappers zich verdiepen in de huidige klimaatplannen, en zonder last en ruggenspraak publiceren wat ze daarvan vinden. Anders keert over 5-10 jaar de wal van de realiteit het schip van de politieke luchtfietserij, met alle gevolgen van dien.

Europese regeringsleiders onder wie Mark Rutte hebben in Oostende besloten tot 300 gigawatt Noordzeewindvermogen in 2050. De Delftse emeritus hoogleraar Gerard van Bussel rekent voor dat er dan 30.000 windmolens in de Noordzee komen. Als we die in 27 jaar moeten bouwen zijn dat ruim 1100 windmolens per jaar, dus 3 per dag. En met een gemiddelde levensduur van 25 jaar moeten we na 2050 ter vervanging eeuwig in dat tempo blijven doorbouwen. Ik concludeer voor de zoveelste keer dat dit het zoveelste onuitvoerbare megalomane energieplan is, met rampzalige milieuschade voor de Noordzee.

“Er moet nog wel veel onderzoek worden gedaan naar de milieueffecten en de invloed op vogels en vissen.” Ik voeg daar zelf alle schelpdieren en kruipende zeebodembewoners aan toe, die 27 jaar lang het doffe dreunen van funderingsaanleg gaan meemaken. “Het is al wel bekend dat zeewindparken heel slecht zijn voor zoogdieren zoals zeehonden en bruinvissen.” Er zijn echter nog geen milieueffectrapportages. Rijkswaterstaat zegt daarover: “De milieueffectrapportage (mer) is een hulpmiddel bij het nemen van besluiten. Op deze manier krijgt het milieubelang een volwaardige plaats in de besluitvorming.” Daar is dus in Oostende geen sprake van, want die 30.000 windmolens zijn al besloten, met deels onbekende en deels bekende schadelijke milieueffecten.

Er kan straks geen vogel meer over de Noordzee vliegen zonder duizenden windmolens tegen te komen zo hoog als de Eiffeltoren. Die windmolens zullen trouwens heel vaak stilstaan, met windstilte maar ook als het flink waait. 300 gigawatt is zes keer zoveel als het huidige gemiddelde stroomverbruik van Nederland en UK samen. Dat kunnen we met flinke wind nooit allemaal opslaan, want daar is nog nauwelijks technologie en infrastructuur voor.

Klimaatactivisten bezetten wereldwijd onderwijsinstellingen, en ‘eisen’ beëindiging van samenwerking met ‘fossiele industrie’. Die activisten bepalen kennelijk zelf wat ‘fossiele industrie’ is. Universiteiten zouden omwille van de wetenschap een open discussie willen aangaan. Waarom? Een open discussie met mensen die op basis van eigen gelijk je instituut lamleggen en zonder discussie eisen stellen? Ik zou daar niet mee willen praten. Ik zou vandalen die de wetenschap en de democratie ondermijnen laten oppakken.

Onderzoek met oliebedrijven naar schone alternatieven voor olie mag dus niet meer. Samenwerking met gasbedrijven die ons de broodnodige LNG leveren mag dus niet meer. Onderzoek met fossiele grondstofleveranciers voor medische kunststoffen en medicijnen mag dus niet meer. Samenwerking met brandstofleveranciers voor dijkonderhoud, ambulances, traumahelikopters reddingsvliegtuigen, humanitaire missies, Oekraïense tanks en vliegtuigen, en ook uw en mijn auto mag dus niet meer. Sterker nog, je mag er niet eens meer over praten, ook niet in het onderwijs.

De ongekozen zelfbenoemde hoeders van mens en natuur vinden dat zij en niet hoogleraren, onderzoekers en docenten al deze dingen mogen bepalen, eisen zelfs. Daarbij zie ik een onbegrijpelijke maatschappelijke tolerantie voor vandalisme zoals kunstbekladding, en zelfs een serieuze discussie over de toelaatbaarheid van geweld. Ik krijg door mijn schrijfsels wel eens onbeschofte taal naar mijn hoofd. Zorgelijke symptomen van groeiend fundamentalisme.