Zijn we als mensheid helemaal doorgeslagen? Dat vraag ik me af als ik de plannen zie om in de diepzee mijnbouw te gaan plegen naar zeldzame metalen zoals lithium, mangaan, kobalt, nikkel en koper. De diepzee is de enige nog ongerepte natuur, en we weten er vrijwel niets van. Onze honger naar zeldzame metalen is kennelijk zo onverzadigbaar dat we daarvoor letterlijk tot het einde van de aarde willen gaan. Dat is een extreem kostbare en risicovolle attitude, en bovenal compleet zinloos.

Winbare ertsen op land raken op, en dat zal over een onbekend aantal decennia ook met ertsen in de diepzee gebeuren. Als er iets niet duurzaam is, is het steeds meer lithium, mangaan, kobalt, nikkel en koper willen winnen voor steeds meer windmolens, zonnepanelen en elektrische auto’s. We zijn halverwege de vorige eeuw op steeds grotere schaal fossiele brandstoffen in de diepzee gaan winnen. We kennen de risico’s en de uitzichtloosheid van diepzeemijnbouw, en toch willen onverantwoordelijke politici en ondernemers hetzelfde gaan doen met kostbare metalen.

Een energietransitie gebaseerd op zeldzame metalen is lineair, tijdelijk, schadelijk voor de natuur, en daarmee niet duurzaam. Duurzaamheid is veel meer dan alleen CO2-reductie. Milieuschadelijke en mensonterende mijnbouw zijn ook duurzaamheidsaspecten. Ik analyseer deze en andere kenmerken van het huidige energie- en klimaatbeleid van politieke partijen in mijn nieuwe boek Kies Wijzer.
Het is te koop op https://www.blauwburgwal.nl/product/kies-wijzer-klimaat/