Ik keek onlangs voor het eerst van mijn leven in de krater van een actieve vulkaan, de Vesuvius. Er kwam voortdurend rook uit, een indrukwekkende manifestatie van aardwarmte. Vesuvius Nationaal Park voert een actief plastic-vrij beleid, iets wat de hele wereld zou moeten doen. Toch ontkomt zelfs de machtige vulkaan niet aan ons alomtegenwoordige plastic. Corona heeft het er met miljarden mondkapjes, linten en stickers niet beter op gemaakt.

Plastic is een sluipend gif dat al meer dan 50 jaar onzichtbaar voortschrijdt, met name door de alledaagse vanzelfsprekendheid ervan. We staan er niet meer bij stil dat de slijtageschilfers van goedbedoelde plaklinten in een jachthaven uiteindelijk in de maag van een eend terechtkomen, of van een vis die die eend verorbert. Ik ben er deze zomer bewust op gaan letten, en het is me aangevlogen. Het heeft me ook aan het denken gezet.

We produceren miljoenen tonnen niet-afbreekbaar plastic voor kortstondig eenmalig gebruik. Een deel daarvan komt hoe dan ook in de natuur terecht. De enige manier om dat te stoppen lijkt mij een verregaand productieverbod. Dat geldt evenzeer voor biobased plastics. De milieuschadelijkheid van plastics wordt niet zozeer bepaald door de herkomst van de grondstoffen, maar door de chemische samenstelling van het eindproduct.