De Klimaattop COP29 in Bakoe is zoals gebruikelijk uitgelopen. Dat komt niet door onenigheid over CO2, maar door onenigheid over geld. Ontwikkelde landen zouden tot nu toe 100 miljard euro per jaar gaan betalen aan minder ontwikkelde landen, voor verduurzaming en klimaataanpassingen. Die minder ontwikkelde landen hebben echter meer dan het tienvoudige geëist, 1300 miljard euro per jaar. Op de valreep is een tamelijk willekeurig compromis van 300 miljard ‘uitonderhandeld’, dat door de minder ontwikkelde landen is afgedaan als “too little, too late”. Opmerkelijk genoeg behoren India en China in dit verband tot de minder ontwikkelde landen.

Ik begrijp inmiddels waarom er in Bakoe meer dan 40.000 ingevlogen deelnemers waren. COP29 ging over geld, onvoorstelbaar veel geld. Misschien is dit een nieuwe vorm van ontwikkelingshulp, met een klimaatlabel erop. Met CO2-reductie heeft het zo te zien weinig te maken. Onze wereldwijde emissies blijven elk jaar stijgen, en de drijfveren daarvan gaan in de komende decennia ook niet weg: Een bevolkingsgroei van een miljard mensen per 12 jaar, toenemende welvaart van die toenemende bevolking, en toenemende consumptie en energieverbruik als gevolg daarvan. Dit zijn geen sombere voorspellingen, dit zijn actuele trends die iedereen inclusief de VN kan constateren en ook deels wenselijk zijn.

We hoeven uiteraard niet te somberen over toenemende welvaart in de wereld. We moeten alleen wel beseffen dat dat het wereldwijde energieverbruik sneller doet toenemen dan de hoeveelheid hernieuwbare energie. Daarom stijgen fossiel brandstofverbruik en CO2-uitstoot in de wereld elk jaar. Daar gaat 300 of 1300 miljard euro weinig aan veranderen. Laten we ons in plaats daarvan aanpassen aan klimaatverandering, en stoppen met megalomane klimaattoppen met meer dan 40.000 mensen over het uitdelen van honderden miljarden euro’s.