Joeri Everaers constateert met zijn pleidooi tegen consuminderen (in het FD van 21 januari) terecht dat het zinloos is om de menselijke drang naar meer te willen veranderen. Ik ben er niet zeker van of dat hetzelfde is als een drang naar consumeren, maar de eerste politicus die pleit voor consuminderen zal niet gekozen worden. Politici beseffen dat, en sommigen vermommen een dergelijk pleidooi daarom als ‘groene groei’. Groene groei bestaat echter niet, want groei van bevolking en/of welvaart blijkt altijd gepaard te gaan met groei van ruimte-, delfstof- en energieverbruik.

Op dat punt gaat Everaers er ten onrechte van uit dat innovaties ons naar een duurzame groei kunnen brengen. Innovaties kunnen wel op nationale of Europese schaal effect sorteren, maar ons mondiaal niet steeds maar laten doorgroeien op een eindige planeet. Als we dat toch proberen lopen we vanzelf tegen de lamp van toenemende honger, vervuiling, migratie en geweld. Dezelfde menselijke drang naar meer zal ons harder doen knokken naarmate er minder te verdelen is, en in de wereld vandaag wordt dat helaas steeds zichtbaarder.

Wellicht is een georganiseerde wijze van consuminderen nog niet mogelijk, maar als we het niet goedschiks doen zal het ons kwaadschiks overkomen. Ik vind een pleidooi voor consuminderen daarom wel zinvol, ook al lijkt het nu nog niet haalbaar. Het is een groot thema waarin we twee generaties vooruit kunnen en moeten denken, buiten de waan van coalitieonderhandelingen en kwartaalcijfers. Voortdurende groei op een eindige planeet is een onmogelijkheid, en daarom net zo zinloos om na streven als het veranderen van de menselijke natuur. http://maarten-vanandel.com/?page_id=117